Als Beatles-liefhebber verlang je eigenlijk wekelijks naar nieuwe nummers van de Beatles. Als er dan een band is die op een eigentijdse manier invloeden van de Fab Four gebruikt, mag je naast trots ook erg blij zijn. De laatste cd van Supergrass geeft de geruststelling dat de Beatles eeuwig blijven voortleven. De cd opent met Tales of Endurance (parts 4,5 & 6). Een soort symfonie, wat me een beetje doet denken aan Supertramp. Ik zie overeenkomsten met Bloody well right. Niet zozeer de symfonische sound, maar wel de tempowisselingen en de opbouw die het intro van het liedje zo enorm onvoorspelbaar maken. Er wordt geplaagd en gedreigd, maar dan trekken ze zich weer terug, zo van "we komen wel, maar wanneer is voor jou de vraag en voor mij een weet! Pas na twee minuten heeft zanger Gaz Coombes er zin in. Niet dat het instrumentale gedeelte ging vervelen, maar na drie stille jaren van de band wil je het vertrouwde stemgeluid van Gaz wel weer even horen. Uiteindelijk is de uithaal van dit nummer ultiem: Last night I thought about her love and what I do. Opbouwend zeer spannend. Ik verwacht dat deze plaat als opener wordt gebruikt voor concerten. Parts 4, 5 & 6 doet me denken aan een andere symphonische groep; Pink Floyd. Naast Sad Girl, Road to Rouen, Kick in the teeth, Low C (met het Lennon-stemgeluid) is Fin, de laatste track op het album het vermelden waard. Al bij de eerste tonen gaan je ogen dicht, is de hele wereld een bloemetjes paradijs en speelt alles zich af in slow-motion. Na 3 minuten gaan je ogen weer open en begint het 'gewone' leven weer.
Reacties
Een reactie posten